Τα νεύρα της Μερόπης

- Αμάν πια κι εσύ μπρε γυναίκα! Μια μέρα ήσυχια δεν ημπορείς να περάσεις; Τι σ' ήφταιξε η κοπέλα να την ξυπνήσεις αφ' τα χαράματα με τσι ξεσηκωμοί σου; Κι εσύ Ουρανία ηπέταξες τσι κουβέντες σου, θαρρείς που δεν επήρα χαμπάρι; Εντροπής πράματα είναι τούτα!

- Εσύ να κοιτάζεις τη δουλειά σου κι ηξεύρουμε εμείς τι κάμνουμε!

- Αμ δεν ηξεύρετε!

- Άμα δε μάθει να είναι κατά πως πρέπει στον άντρα τση, προκοπές δεν θα ιδούνε!

- Ωχού! Μην ητρώγεστε άλλο!

- Το γιο σου τον έχω κι εγώ σα δικό μου παιδί και το ηξεύρεις καλά! Έχει τη σειρά του κι έτσι ήμαθε από μωρό! 

- Μια χαρά κοπέλα είναι η νύφη μας, καλά θα περάσουνε!

- Αυτό θέλουμε κι εμείς!

Η Ζαχαρούλα μάζεψε το τραπεζομάντιλο και το τίναξε στο μπάνιο. Μετά τη δύση του ήλιου δεν έπρεπε να γίνει έξω αυτή η δουλειά.

- Άκου άντρα μου τι θα σ' ειπώ! Η νύφη η δικιά μου θα πρέπει να είναι ίδια μ' εμένανε!

- Για να μην ησυχάσει ποτέ ο γιος μας;

- Τι θέλεις να μ' ειπείς τώρα, ότι το παιδί μου κακοπερνάει κοντά μου;

Καβγάς τρικούβερτος έγινε! Ουρανία και Ζαχαρούλα τον έβαλαν στη μέση κι άκουσε ένα σωρό λόγια! Νευριασμένος έφυγε από το σπίτι της κουνιάδας του χτυπώντας δυνατά την πόρτα.

- Ιδές τα χάλια του αντρός σου! Το ευχαριστώ είναι που έχω κάμει τόσα; Ούλος ο μαχαλάς μας ήκουσε να μαλώνουμε χρονιάρες ημέρες που είναι και να φύγει έτσι; Κι εγώ στο σπίτι σου άλλο δεν έρχομαι!

- Λόγια τώρα είναι αυτά; Είδες εσύ κανέναν άντρα να καταλαβαίνει; Σιγά μη και δεν έρτεις στση αδερφής σου, άστονε! Να σιάξουμε τα σερβίτσια κι έχομε να ειπούμε για τσι αρρεβώνες! 

Καλλίτσα και Αρσινόη μιλούσαν χαμηλόφωνα στην κουζίνα. Ετοίμαζαν το βραδινό φαγητό, αν και καμιά τους δεν είχε όρεξη.

- Τι πάθαμε αδερφούλα μου με τσι τρελές που ήμπλεξε η κόρη μου! 

- Πού να το ήβαζε ο νους μας;

- Δεν ηξεύρω τι να κάμω...

- Να μην υπάγει εκεί το κορίτσι άλλη φορά να κοιμηθεί, ακούς;

- Κι άμα η πεθερά τη θέλει εκεί μια στο τόσο;

- Να την ειπείτε που δεν ημπορεί!

- Τώρα που θα ηγίνουνε κι οι αρρεβώνες και το πράμα θα είναι επίσημο;

- Να μην αργήσει το στεφάνωμα, αυτό να ειπείς! Ας τόνε κάμει νάζια να τη λαχταράει και να μην ηβλέπει την ώρα... Δε θα την ηβγάζουνε την ψυχή πεθερά και θεία και να βασανίζεται αφ' την αγρύπνια! Η μια ημέρα θα γίνει δυο, ημπορεί και τρεις και δεν ηβλέπω καλά την κόρη σου... Κρίμας...

- Ο Αχιλλέας όμως είναι πολύ καλό παιδί, ε;

- Μάλαμα είναι! Θα σ' ειπώ όμως κάτι και μη θυμώσεις... Θαρρώ που δεν έχει γνώμη δικιά του, σάμπως κι αυτές τον ησέρνουνε αφ' τη μύτη κοτζάμ άντρα... 

- Δε θυμώνω Καλλίτσα μου... 'Αμα δεν τα ειπούμε σαν αδερφάδες που είμαστε με ποιον θα τα ειπώ; Άδικο δεν έχεις, πολύ μαλακός είναι και τσι έχει αδυναμία... Μακάρι έτσι να έχει και στην κόρη μου...

- Ε... Σπίτι δικό του, γυναίκα, άλλη ζωή... Καλά θα περάσει η Ευγενία μας μαζί του...

- Να το σιάξουμε πρέπει, να είναι έτοιμο! Τσι πλάκες θ' αλλάξω, είδα κάτι ωραίες που γυαλίζουνε... Να τσ' ιδεί κι η κόρη μου άμα τσ' αρέσουνε βέβαια... Για τσι πόρτες και τα ερμάρια είδε ένα χρώμα πιο σκούρο, έκτακτο είναι! 

- Γλήγορα να σιαχτούνε για να είναι ούλα της έτοιμα! Ηξεύρεις δα πόσες κοπέλες ήφαγαν τόσο καιρό με το δαχτυλίδι ως να είναι έτοιμες! Η αρρεβώνα ητράβηξε και δυο χρόνια! 

- Αυτό μας ήλειπε! Άιντε και του χρόνου να έχομε τση Μερόπης μας, με πεθερά που δε θα είναι τιτίζα!

- Μμμμμ... Αυτές μόνο σ' ούλη τη Σμύρνη είναι οι πιο παστρικές και νοικοκιουρούδες τρομάρα να τσι έρτει! 

Βαρύς ο χειμώνας κι εκείνη τη χρονιά. Το τσουχτερό κρύο των γιορτινών ημερών έφερε χιόνι που ξεπερνούσε το μέτρο. Το ζεστό κρεβάτι σε προκαλούσε να χουζουρέψεις και να ονειρεύεσαι.

- Κόρη μου καλημέρα! Έχω την όρνιθα καθαρισμένη, σουπίτσα να φάμε σήμερα! 

Νυσταγμένη η Ευγενία χαιρέτισε τη μητέρα της που έφευγε για το μαγαζί λίγο μετά τις επτά. Θα άδειαζαν με τη θεία της το καμαράκι για να δεχθούν το νέο εμπόρευμα. Λόγω των ημερών είχαν πουληθεί πολλά ωραία πράγματα και πάντα ανανέωναν τη βιτρίνα και τα ράφια με είδη για όσες λάτρευαν τα λούσα. Κοίταξε το ρολόι και κουκουλώθηκε με το πάπλωμα ως το κεφάλι.

<<Πολύ κρύο... Πριν τις εννέα δε σηκώνομαι... Ξημερωθήκαμε πάλι με τη Μερόπη... Πρώτη φορά είναι; Χα χα χα!>>

Χαμογέλασε στην ξαδέρφη της που κοιμήθηκε στο διπλό κρεβάτι μαζί της. Έκλεισε τα μάτια σκεπτόμενη τον αρραβώνα της που θα γινόταν σε τέσσερις μέρες. Αν συνέχιζε να χιονίζει θα κατάφερναν οι συγγενείς τους να παρευρεθούν; Η αγωνία έδωσε τη θέση της στη τρυφερή προσμονή της Κυριακής κι έτσι βυθίστηκε σ' ένα γλυκό ύπνο.

Το διακριτικό χτύπημα στην πόρτα έγινε πιο δυνατό.

<<Ωχ καλέ μαμά πάλι τα γυαλιά σου άφησες εδώ... Ήταν ανάγκη τώρα να ξεχάσεις και το κλειδί σου;>>

Σηκώθηκε με το ζόρι κι έβαλε τη χοντρή της ρόμπα μουρμουρίζοντας. Με το στόμα ορθάνοιχτο από το χασμουρητό άνοιξε και τινάχτηκε σχεδόν έντρομη βλέποντας τη Ζαχαρούλα κουκουλωμένη από το κεφάλι να της χαμογελάει κρατώντας ένα σκεπασμένο πιάτο.

- Καλημέρα κοκόνα μου! Καλέ, σε ξύπνησα; Ήφτιαξα γιομιστά κι είπα να σ' ηφέρω λίγα! Πού να φανταστώ ότι θα κοιμόσουνα, μεσημέριασε!

- Μεσημέριασε; Τι ώρα είναι, δεν το κατάλαβα... 

Η πεθερά τίναξε το μποξά της και πέρασε μέσα κουνώντας το κεφάλι με απορία.

- Η ώρα οχτώ κοντεύει κι είσαι με τσι νυχτικιές στο κρεβάτι; Βάι βάι...

- Πρωί είναι, όχι μεσημέρι που μου είπατε και τρόμαξα!

- Για τσι νοικοκιουρούδες είναι μεσημέρι! Η γυναίκα πριν να βγει ο ήγιος στο ποδάρι να σηκώνεται, αυτό είναι το πρεπούμενο! Άμα αφ' τσι πέντε δεν αφήκεις το πάπλωμα σ' ηπλακώνει κι ούλες οι δουγειές πάνε πίσω! Έτσι να κάμεις κι εσύ!

Τα νεύρα της Ευγενίας οριακά την άφηναν να της μιλάει ευγενικά.

- Εμείς λίγο πιο αργά ξυπνάμε, αλλά τα προλαβαίνουμε όλα...

- Ε... Αναλόγως τον άθρωπο... Τώρα που θα γίνει η αρρεβώνα, να μπεις κι εσύ σε μια σειρά, θα στεφανωθείτε με το γιο μου και το πρεπούμενο είναι να ζει όπως και με τη μάνα του! Άλλη ζωή πια σ' ηπεριμένει...

- Ναι, βέβαια, άλλη ζωή...

- Φαγάκι να ειδώ πότε θα βάλεις στη φωτιά... Η ώρα έξι εγώ τα είχα έτοιμα και τα ήβαλα στο φούρνο...

- Εμείς κοτόσουπα θα φάμε, δεν αργεί να γίνει...

- Θα καθαρίσεις την όρνιθα, τα ζαρζαβάτια, δεν έχει τη δουγειά της κι η σούπα; Χώρια η λάτρα τση γούρνας...

- Καθαρισμένη είναι, έτοιμη...

- Αφ' τη μαμά σου, ε; Άμα περάσετε τα στέφανα και μετά όμως, δε θα την έχεις να σ' ηβοηθάει, γι αυτό σ' ορμηνεύω...

- Ναι... Να ψήσω καφέ;

- Ναι κοκόνα μου, ψήσε! 

Δεν πρόλαβε να πιάσει το μπρίκι κι ήρθε η επόμενη επίπληξη.

- Έτσι δα Ευγενία μου; Δεν ήλλαξες ακόμα, βάλε τα ρούχα σου κι ας περιμένει ο καφές!

Τα νύχια της κοπέλας λίγο ακόμα και θα μάτωναν τις παλάμες της από το σφίξιμο.

- Μερόπη ξύπνα!

- Τι με σκουντάς, άσε με που νυστάζω...

- Σήκω, η πεθερά μου είναι στην κουζίνα!

Τινάχτηκε η κοπέλα σα να την έλουσαν με κρύο νερό.

- Τι ώρα είναι;

- Οχτώ!

- Και τι θέλει πρωινιάτικα εδώ; Στον ύπνο της σε είδε;

- Μου έφερε γεμιστά λέει και δεν ήξερε ότι κοιμάμαι!

- Κι αφού το έμαθε γιατί δεν ξεκουμπίστηκε; 

- Άστα τώρα αυτά, να ντυθώ και να ψήσω καφέ... 

Η Ζαχαρούλα σκόπιμα είχε περάσει στην κουζίνα για να ελέγξει αν ήταν μαζεμένη από το βράδυ κι ο νεροχύτης άδειος από πιάτα. Στραβομουτσούνιασε όταν είδε άπλυτη την κούπα από το γάλα που έπινε βιαστικά η Αρσινόη πριν φύγει κάθε πρωί. Τον πρώτο πρωινό καφέ τον απολάμβαναν με την αδερφή της.

<<Την όρνιθα την ηκαθάρισε, τη φλιτζάνα τση δεν ήξευρε να την πλύνει... Νοικοκιουρά η συμπεθέρα, μμμμ...>>

Η Ευγενία μπήκε με την ψυχή στο στόμα στο μπάνιο και φόρεσε βιαστικά το μάλλινο φουστανάκι με την εσάρπα. Η Μερόπη έβριζε μέσα απ' τα δόντια της και δεν ήταν διατεθειμένη ν' αλλάξει.

- Σιγά μη ντυθώ για τα μούτρα της!

Εμφανίστηκε την ώρα που φούσκωνε ο καφές και την καλημέρισε με μισό στόμα. Ευχαρίστως την έπνιγε σε μια κουταλιά νερό.

- Καλώς τη, καλημέρα! Κι εσύ κοιμόσουνα, ε;

- Και τι θέλατε να κάνουμε αυτή την ώρα με τόσο κρύο;

- Α! Ζεστούτσικο είναι το σπίτι! Μαζί πλαγιάσατε οι ξαδερφούλες; 
- Όπως πάντα!
- Κι η συμπεθέρα;

- Στης κόρης της το δωμάτιο. 

- Κι έτσι με το κουσέλι αργήσατε να κοιμηθείτε... Να πέφτετε νωρίς, για ξυπνάτε νωρίς!  Ευγενίτσα μου θα έχεις βγάλει όξω τα παπλώματα και το στρώμα, ε; Πρόσεχε μη τα μουσκέψει το χιόνι!

Η Μερόπη φούντωνε! 

- Δεν σηκώνουμε τα στρώματα κυρία Ζαχαρούλα κάθε μέρα! Ούτε με το χιόνι και τη βροχή απλώνουμε στα σκοινιά τα παπλώματα! Τα σηκώνουμε και τα βάζουμε στις καρέκλες κάτω απ' το παράθυρο και μετά που αερίζονται τα στρώνουμε! 

- Και τα στρώματα δεν ηπρέπει να τα ιδεί ο ήγιος κι ο αγέρας;

- Μπαίνει απ' τα παράθυρα κι είναι εντάξει!

- Ε... Δεν είναι το ίδιο...

- Ας μην είναι, δεν πειράζει!

- Το πρωί ούλα πρέπει να αγερίζουνται! Και τα συρτάρια όξω κι οι ντουλάπες ανοιχτές!

- Και τα μυαλά να βγάζουμε απ' το κεφάλι μας να παίρνουνε κι αυτά αέρα! Αυτό δε μας το είπατε!

- Τς τς τς τς... Γλώσσα και κακό...
- Μια χαρά είναι η γλώσσα μου, τίποτα δεν έχει!

Η Ευγενία κατάπιε με δυσκολία τα γέλια της.

- Είναι καλό το καφεδάκι σας;

- Καλό είναι! Άιντε κοκόνα μου κι έχεις του κόσμου τσι δουγειές μπροστά σου, ηπέρασε το πρωί! 

- Φεύγετε; Στο καλό!

- Όχι Μερόπη, πού να υπάγω έτσι που χιονίζει; Άμα σιάξει κομμάτι όξω όσο περνάει η ώρα...

Η Ευγενία έβαλε το νερό στη φωτιά και ξεσκέπασε το καθαρισμένο κοτόπουλο. Καρότα, σέλινο και κρεμμύδια ήταν σ' ένα καλαθάκι.

Έπλυνε τις κούπες από το γάλα τους κι η πεθερά της μάζεψε στη στιγμή το φλιτζανάκι που ήπιε καφέ και της το έβαλε στο νεροχύτη. Παρακολουθούσε τον τρόπο που τα σαπούνιζε και πολύ της κακοφάνηκε που δεν έβαλε ξίδι.

- Στη γούρνα μου δίπλα το έχω πάντα! Άμα δεν πέσει μπόλικο, καθαρά δεν είναι!

- Εμείς σ' αυτά δεν βάζουμε, μόνο στα πιάτα και στα ποτήρια που είναι απ' το φαγητό!

- Τι λες Μερόπη; Κι αυτή η φλιτζάνα που ήτο πόσες ώρες εκεί αφ' το γάλα, θαρρείς που δεν το θέλει;

- Και πού ξέρετε πόσες ώρες είναι εκεί η φλιτζάνα, τη ρωτήσατε; Βλέπω πως τίποτα δε σας ξεφεύγει!

Η Ζαχαρούλα εκνευρίστηκε με τη συμπεριφορά της Μερόπης. 

- Να σ' ηβάλω ένα χέρι Ευγενίτσα μου για να προλάβεις;

- Όχι, ευχαριστώ... Τα λαχανικά να κόψω και τέλειωσα...

- Καλά, όπως αγαπάς... Στο νερό να τ' αφήκεις με λεμόνι μπόλικο πρώτα, ηξεύρεις, ε;

- Ναι, ναι... 

Οι αδερφές τις άκουγαν τρομοκρατημένες.

- Δεν είμαστε καλά! Νέα σκέδια είναι ετούτα;

- Και να τση κακοφανεί κι η φλιτζάνα μου που αφήνω και τη μαζώχνει η Ευγενία κι ήθελε να τση βάλει ξίδι; 

- Λες να έρτει πάλι κάνα πρωί να ιδεί άμα σηκώθηκε η κόρη σου;

- Πολύ το φοβούμαι... Ευγενίτσα μου νωρίς να ξυπνάς γιαβρί μου!

Η Μερόπη που δεν τα σήκωνε αυτά, χτύπησε το χέρι με δύναμη στο τραπέζι αγριεμένη.

- Θεία, εδώ θα μείνω ως την αρραβώνα! Άμα θέλει ας έρθει πάλι τέτοια ώρα και θα δει!

- Σώπα παιδάκι μου, τι πράματα είναι τούτα; Υπομονή θέλει το πράμα, πεθερά τση είναι και...

- Έτσι λες, ε;  Ωραία, σήκωνε τότε κάθε πρωί τα στρώματα για να παίρνουν αέρα και μη πεις μετά ότι σε πόνεσε η μέση σου! Κι αν γίνει ο γάμος και της χτυπάει αξημέρωτα, να πάθει ζημιά κι η κόρη σου άμα κάνει τα μυαλά της και θα σου πω εγώ μετά!

Η Αρσινόη σήκωσε τα χέρια ψηλά. Το επόμενο πρωί όμως καθυστέρησε σκόπιμα να πάει στο μαγαζί. Στο λαιμό της έκατσε το γάλα από τη βιασύνη της να πλύνει το φλιτζάνι και να το βάλει στη θέση του. Κάθε λίγο κοιτούσε απ' το παράθυρο το χιόνι που εξακολουθούσε να πέφτει αλλά η συμπεθέρα ευτυχώς δεν φάνηκε. Έφυγε όταν βεβαιώθηκε ότι η κόρη της είχε ξυπνήσει...

Δυο μέρες πριν τους αρραβώνες ήταν στις φούριες τους. Το σπίτι είχε ντυθεί και στολιστεί με ο,τι καλύτερο διέθετε το μαγαζί τους και την επόμενη θα έφτιαχναν τα γλυκά του ταψιού. Οι μπεζέδες θα ψήνονταν ανήμερα την Κυριακή το πρωί κι ο φούρνος της γειτονιάς θα έψηνε στις μεγάλες λαμαρίνες τα κρέατα.

- Ησυχάστε κομμάτι γιατί αφ' το μεσημέρι και μετά έχομε πολλά ψησίματα! Τα μύγδαλα να σιάξετε και να σπάσετε τα καρύδια να τα εύρουμε έτοιμα! 

Έφυγε η μάνα φουριόζα και σε λίγη ώρα τέσσερα μάτια κοιτούσαν τα παράθυρα του σπιτιού της. Ζαχαρούλα και Ουρανία φουρκισμένες ετοιμάστηκαν να χτυπήσουν την πόρτα.

- Τσι αρρεβώνες έχομε κι η νύφη μας ακόμα στο κρεβάτι είναι πάλι; Τόσες δουγειές που έχουνε, αφ' τη μάνα τση περιμένει; Δεν τση τα είπες όπως ήπρεπε προχτές και την άλλη τη γλωσσού στη θέση τση δεν την ήβαλες! Γι αυτό και δε θα ιδεί στεφάνι, ποιος θα τήνε πάρει;

Σε κατάσταση πανικού τινάχτηκε η Ευγενία και ξύπνησε την ξαδέρφη της τσιρίζοντας. 

- Η πόρτα χτυπάει, αυτή είναι πάλι! 

- Θ' ανοίξω εγώ!

Μπροστά η Μερόπη νευριασμένη και πίσω η Ευγενία τρέμοντας έσφιγγε τη ρόμπα κι έστρωνε τα μαλλιά της.

- Τι συμβαίνει κι ήρθατε τέτοια ώρα; 

- Τίποτες δε συμβαίνει! Στην αγορά πάμε και...

- Και ο δρόμος σας δεν είναι από δω!

Η Ουρανία με την ξινισμένη μούρη ήταν έτοιμη να της επιτεθεί.

- Εσύ γιατί ανακατώνεσαι; Θα πάρει την άδεια από σένα η πεθερά για να ιδεί τη νύφη τση;

- Κι εσείς τι θέλετε; Δυο πεθερές έχει η ξαδέρφη μου και δεν το ήξερα; 

- Ακόμα κοιμόσαστε;

- Ναι! Είχαμε δουλειές ως αργά το βράδυ κι άλλες τόσες μας περιμένουν σήμερα! 

- Και πότε θα τσ' ηκάμετε που μεσημέριασε;

- Δικός μας λογαριασμός! Κι άμα μιλάς κυρία Ουρανία, να κοιτάζεις εμένα, όχι το σπίτι πίσω απ' την πλάτη μου!

Η Ζαχαρούλα έπιασε το κεφάλι της κάνοντας μια κίνηση απελπισίας. Η Ευγενία με την καρδιά της να χτυπάει ακανόνιστα και το κρύο από την ανοιχτή πόρτα να παγώνει τα γυμνά της πόδια, τους πρότεινε να μπουν μέσα. Σε έξαλλη κατάσταση οι αδερφές γύρισαν την πλάτη κι έφυγαν με τις μπότες να βουλιάζουν στο χιόνι...

-Τι ήκαμες Μερόπη, τι ήκαμες... Παρεξήγηση τέτοια δυο μέρες πριν τσι αρρεβώνες; Μίλα κι εσύ Καλλίτσα, ιδές τα καμώματα τση κόρης σου! Τώρα τι θα γίνει, θα έρτουν και δε θα τση μιλούνε; 

- Ούλα στον πατέρα σου θα τα ειπώ να ιδείς! Δεν ήξευρες να μαζώξεις κομμάτι τη γλώσσα σου;

- Άσε μας θεία να χαρείς! Ζωντανή θα τη φάνε, δεν τα βλέπεις; 

- Κι ήπρεπε να τσι πάρεις αφ' τα μούτρα εσύ; Θα σ' ηπιάσω αφ' το μαλλί λωλοσερβάγια και τρίχα δε θα σ' αφήκω!

Με την καρδιά τους βαριά και τα μαλώματα έφτιαξαν τα γλυκά. Το βράδυ χτύπησαν την πόρτα ο Αχιλλέας με τον πατέρα του. Από την κακή τους διάθεση κατάλαβαν ότι κάτι πολύ σοβαρό συνέβη.

- Εμείς κρατάμε το λόγο μας και δε θέλουμε ν' αφήκουμε το κορίτσι σας εκτεθειμένο βέβαια, αλλά...

-Τι αλλά συμπέθερε;

- Η Ζαχαρούλα είπε ότι δε θέλει να έρτει στο σπίτι σας για τσι αρρεβώνες, έχει θυμώσει πάρα πολύ που δεν τσ' ήμπασε η νύφη μέσα κι ούλο φωνάζει... 

Η Αρσινόη κατακόκκινη προσπάθησε να τα μπαλώσει.

- Μα τι λόγια είναι αυτά, η κόρη μου τσ' ήκλεισε την πόρτα; Μίλα κι εσύ Αχιλλέα, δε στα είπε προχτές που ειδωθήκατε για τη μαμά σου που ήρτε το πρωί εδώ κι άμα τη βρήκε με τσι νυχτικιές πολύ τσ' ηκακοφάνηκε; Καφέ την έψησε, κουλουράκια την ήβγαλε, τι τσ' ήκαμε; Σήμερα ήρτανε με τη θεία σου πριν τσι οχτώ πάλι και τσ' ήλεγαν που δε θα κάμουνε δουλειά επειδή ακόμα ήτανε στο κρεβάτι! Ούλο μεσημέρι λέει που είναι κι ακόμα το φαγί να ετοιμαστεί και τέτοια πράματα! Η Μερόπη που είναι κομμάτι νευρικιά τσ' είπε μια κουβέντα, η Ευγενία τσ' ηκάλεσε να μπούνε μέσα κι αυτές ήφυγαν! Τώρα θα μας εύρουνε ρεζιλίκια με τσι αρρεβώνες που δε φταίει κι η κόρη μου;

​- Οι αρρεβώνες θα γίνουνε, το λόγο μας πίσω δεν τόνε παίρνουμε!

- Κι η συμπεθέρα;

- Ε... Θα την παρακαλέσει ο γιος τση και θα έρτει κι αυτή...

Η Μερόπη αγνοώντας τα νοήματα που της έκανε η μητέρα της, σηκώθηκε απότομα όρθια.

- Εσ​ύ Αχιλλέα δεν είπες τίποτα στη μητέρα σου; Σ' αρέσουν αυτά που κάνει; Λόγος δε μου πέφτει, αλλά αν την αφήσεις βλέπω γρήγορα να χωρίζετε ακόμα και παντρεμένοι! Κι εσείς που ξέρετε τη γυναίκα σας γιατί δεν τη βάλατε στη θέση της; Να πέσετε τώρα στα πόδια της για να έρθει στους αρραβώνες του γιου της; Μη ξεχάσετε και την αδερφή της, γιατί πάνε μαζί κι οι δυο!

- Την ηξεύρω κόρη μου... Είναι καλή γυναίκα, μ' αυτό το πράμα όμως μια ζωή μαλώνουμε... Τα δίκια σεις τα έχετε και μη μαλώνετε τη Μερόπη... Ούλα θα σιάξουνε! Πάμε τώρα και στσι αρρεβώνες πια θα ιδωθούμε με το καλό!

​